Fran Vervoort

Een tweetal jaar geleden werd ik gecontacteerd door één van de Regenboogambassadeurs met de vraag of ik mee wou stappen in de visie van de Regenboogambassadeurs: LGBT+ ouderen een stem geven in de maatschappij.

Ik stond zeer sceptisch tegenover het doel van de vereniging: in godsnaam, we leven in de 21ste eeuw en onze wetgeving geeft ons de mogelijkheid om te zijn wie we zijn. Zo dacht ik althans …

En toen kwamen getuigenissen van een aantal oudere LGBT+ personen ….

Tijdens een infosessie en een “fiets-activiteit – bezoek aan diensten- en woonzorgcentra”, bleek dat, hoewel het “wettelijk kader in België” heel goed is, bleek dat “lgbt ouderen” ineens niet bleken te bestaan …. Daar kwam het woord “les invisibles” (de onzichtbaren) te voorschijn.

En in contact met jongeren, bleken ze niet goed oudere lgbt’s te kunnen plaatsen. Leek, alsof op ouderenleeftijd geen lgbt meer bestaat. Kennis erover op alle mogelijke vlakken bleek heel summier. Niet alleen over lesbi en homo, maar nog minder kennis over intersekse, trans personen en dergelijke.

Ikzelf behoor tot de generatie van de zestigjarigen. En ik heb nog heel wat jaren te gaan met een beetje geluk. Ik ben wie ik ben en ik wil dan ook dat ik kan zijn wie ik ben; zonder te moeten “verdwijnen”. Daarom wil ik de kans grijpen om binnen de Regenboogambassadeurs mee te werken aan vorming, bewustmaking dat oudere lgbt+personen zichzelf mogen zijn en blijven zijn.

En niet alleen “tolerantie” maar wel “aanvaarding” dat de heteronorm niet de “standaard” is, maar slechts een deeltje van een complexe “zijnswereld”.